تعیین پارامترهای الکتروفیزیولوژی و بیوشیمیایی قلب متعاقب مواجهه طولانی مدت با آلودگی صوتی در موش های صحرایی نر

اهداف: بیماری ها ی قلبی- عروقی از بزرگ ترین معضلات بهداشتی و درمانی جوامع صنعتی و مدرن امروزی هستند. امروزه مطالعات مختلف نقش آلودگی های صوتی و ارتعاشات را به عنوان یک فاکتور خطرساز برای بیماری های قلبی- عروقی تایید کرده اند. هدف این مطالعه، بررسی اثرات مواجهه کوتاه مدت و بلندمدت با آلودگی صوتی بر برخی از پارامترهای الکتروفیزیولوژی و بیوشیمایی قلب در موش صحرایی بود. مواد و روش ها: در این آزمایش تجربی، 60 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به­صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی کوتاه مدت (یک روز مواجهه) و بلند مدت (30روز مواجهه)، هر کدام شامل یک گروه کنترل و سه گروه آزمایشی 4، 8 و 12 ساعت مواجهه صوتی تقسیم شدند. در پایان با ثبت نوار قلب، پارامترهای الکتروفیزیولوژیک مختلف عملکرد قلب بررسی شد. به منظور بررسی آسیب میوکارد، سطح آنزیم های کراتین فسفوکیناز و تروپونینi نیز مورد اندازه گیری قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار spss 21 و آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی آنالیز شدند. یافته ها: مواجهه کوتاه مدت با آلودگی صوتی به مدت 4ساعت تنها موجب کاهش فاصله rr شد (05/0p<). مواجهه بلندمدت با آلودگی صوتی به مدت 8 و 12 ساعت به طور قابل ملاحظه ای، فاصله امواج rr، qt و qtc را کاهش و ولتاژ کمپلکس qrs را افزایش داد (05/0p<). از طرفی، مواجهه کوتاه مدت 4ساعته و مواجهه بلند مدت 8 تا 12ساعته موجب افزایش تعداد ضربان قلب شد (05/0p<). سطح سرمی آنزیم های کراتین فسفوکیناز و تروپونینi تفاوت معنی داری در گروه های مختلف نداشت. نتیجه گیری: قرارگیری مداوم در معرض آلودگی صوتی می تواند با تغییر شرایط همودینامیک، موجب افزایش تعداد ضربان و عملکرد قلب در موش های صحرایی شود.